Tag Archives: prawo o szkolnictwie wyższym

Zgodnie z art. 132 USTAWY z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.):
„1. Wszyscy nauczyciele akademiccy podlegają okresowej ocenie, w szczególności w zakresie należytego wykonywania obowiązków, o których mowa w art. 111, oraz przestrzegania prawa autorskiego i praw pokrewnych, a także prawa własności przemysłowej.
2. Oceny dokonuje podmiot wskazany w statucie uczelni, nie rzadziej niż raz na dwa lata lub na wniosek kierownika jednostki organizacyjnej, w której nauczyciel akademicki jest zatrudniony. Oceny nauczyciela akademickiego posiadającego tytuł naukowy profesora, zatrudnionego na podstawie mianowania, dokonuje się nie rzadziej niż raz na cztery lata. Kryteria oceny oraz tryb jej dokonywania, z uwzględnieniem możliwości zasięgania opinii ekspertów spoza uczelni, określa statut.
3. Podmiot, o którym mowa w ust. 2, przy dokonywaniu oceny nauczyciela akademickiego w zakresie wypełniania przez niego obowiązków dydaktycznych uwzględnia ocenę przedstawianą przez studentów i doktorantów, po zakończeniu każdego cyklu zajęć dydaktycznych. Zasady dokonywania tej oceny i sposób jej wykorzystania określa statut uczelni„.

Z powyższego artykułu wynika, że tzw. ocena nauczyciela akademickiego przez studentów bądź doktorantów (inaczej: ankiety studenckie, badanie zadowolenia studentów, pomiar satysfakcji studentów) jest obowiązkiem ustawowym, a nie wyrazem szczególnej troski, a tym bardziej oddolną inicjatywą szkoły wyższej na drodze doskonalenia jakości kształcenia. Zgodnie z zapisami ustawy, każdy nauczyciel akademicki powinien być oceniany przez swoich studentów po zakończeniu każdego cyklu zajęć dydaktycznych. W jaki sposób to jest zorganizowane i z użyciem jakich narzędzi pomiarowych, to już powinno zostać doprecyzowane w statucie uczelni (zgodnie z pkt. 3 cytowanego artykułu).

Kiedy jednak analizujemy tenże obowiązek w świetle proponowanej w ustawie częstotliwości okresowej oceny nauczyciela akademickiego, trudno nie odnieść wrażenia, że nie ma spójności między tymi wymaganiami. Nauczyciel akademicki, oceniony raz na 2 lata, zdąży w ciągu 4 semestrów nauczania zrealizować obowiązek dydaktyczny z dość znaczną liczbą studentów (w zależności od nałożonego pensum). Odpowiada to dokładnie cyklowi kształcenia na drugim stopniu studiów.

Czy to nie za długo?
Czy nauczyciel akademicki nie powinien być oceniany częściej, choćby w zakresie realizacji swoich obowiązków dydaktycznych, a może również organizacyjnych?
Czy częstsza ocena umiejętności dydaktycznych połączona z ewentualnymi szkoleniami w zakresie podnoszenia jakości warsztatu pedagogicznego nie wydaje się logicznym rozwiązaniem?

Wiele zależy od sposobu organizacji samego procesu, nie wspominając o jakości narzędzia pomiarowego (kwestionariusza ankietowego). Systemowa i efektywna organizacja badań opinii studentów w połączeniu z dynamicznym procesem cząstkowej (np. tylko dydaktycznej) oceny nauczyciela akademickiego oraz ofertą szkoleń to nie tylko troska o jakość nauczania i samego studenta, to przede wszystkim korzyść dla nauczyciela, który w oparciu o obiektywne dane może zareagować „natychmiast”, a nie po dwóch latach.