Category Archives: Perspektywa pracodawcy

by | 8 września 2012 · 13:11

Zawyżanie (inflacja) stopni jako istotny aspekt zapewnienia jakości kształcenia w szkolnictwie wyższym

Zawyżanie stopni (z ang. grade inflation) w procesie nauczania, a ściślej rzecz ujmując, w ocenie realizacji przez studenta celów dydaktycznych, to codzienność w szkolnictwie wyższym.
Jakie oceny otrzymuje większość studiujących?
Jaką oceną najczęściej opatrzone są dyplomy absolwentów szkół wyższych? Czyż nie są to przeważnie oceny „bardzo dobry” i „dobry”? Stawiając tezę, że to powszechna praktyka należy zastanowić się nad konsekwencjami takiego stanu rzeczy i ich wpływem na jakość kształcenia na poziomie wyższym w ogóle.

Perspektyw analizy tego zagadnienia, a konkretnie skutków inflacji stopni w procesie nauczania jest wiele. Perspektywa studenta skłania do refleksji dotyczącej stopnia zaangażowania studenta w proces zdobywania wykształcenia. Na zaangażowanie studenta w procesie kształcenia znaczący wpływ ma między innymi strategia nauczania oparta na założeniu, że stopnie powinny odzwierciedlać faktyczny, reprezentowany przez studenta poziom wiedzy[1]. To z kolei ma wpływ na motywację studenta. Czy student będzie angażował się bardziej skoro widzi, że niskim kosztem może być oceniony na „bardzo dobry”? A co z tymi najlepszymi? Jak taki stan rzeczy wpłynie na ich morale skoro oceniani są na równi z tymi, którzy na to po prostu nie zasługują?

Perspektywa pracodawcy to potencjalne trudności związane z efektywnością procesu rekrutacji absolwenta szkoły wyższej do pracy. Co myśli pracodawca mając do wyboru 100+ absolwentów z oceną „bardzo dobrą” na dyplomie? Kto w istocie jest teoretycznie najlepszym kandydatem? Pracodawca jest wprowadzony w błąd, bo nie jest w stanie na podstawie oceny na dyplomie stwierdzić, który z kandydatów jest najlepszy (przynajmniej w sensie akademickim).

Państwo z kolei legitymuje dyplomy swoim autorytetem – dyplomy, które niekoniecznie informują o tym, o czym informować powinny.

Studenci powinni być oceniani w oparciu o określone kryteria, regulacje i zgodnie z przyjętymi za obowiązujące procedurami. Te muszą być opublikowane i skutecznie zakomunikowane wszystkim stronom zainteresowanym. To jest perspektywa uczelni, która powinna przecież mieć na uwadze „Standardy i wskazówki dotyczące zapewnienia jakości w Europejskim Obszarze Szkolnictwa Wyższego” przyjęte w 2005 roku w ramach tzw. Procesu Bolońskiego.
Co bowiem oznacza, jeśli student otrzymuje ocenę „celującą”, „bardzo dobrą”, „dobrą”, itd? Czy ocena „dostateczna” to dowód na spełnienie przez studenta podstawowych wymagań – celów kształcenia zdefiniowanych w programie określonego przedmiotu (ang. course outline) a ocena wyższa to dowód szczególnych predyspozycji studenta w danej dziedzinie wiedzy?

Proces oceny studenta to bez wątpienia jeden z tych procesów, mających wpływ na kompleksowy opis jakości kształcenia. Brak uregulowań w tym zakresie, odpowiednich wskaźników jakości, a w konsekwencji brak kontroli nad procesem, prowadzi do zafałszowania rzeczywistych kompetencji studenta, a następnie absolwenta, czego ofiarami jesteśmy my wszyscy.

Co zatem mierzyć i jakie informacje upowszechniać w ramach funkcjonującego systemu zapewniania jakości? Może wreszcie, co brać pod uwagę w procesie okresowej oceny nauczyciela akademickiego?
Dystrybucja stopni (niekoniecznie standardem musi się tutaj okazać krzywa Gaussa) czy różnica między oceną za pracę w trakcie semestru (z ang. course work) a egzaminem końcowym to tylko dwie możliwości. Egzamin końcowy może być projektowany „centralnie” przy współudziale wszystkich nauczycieli uczących dany przedmiot, a walidowany przez komórkę uczelni odpowiedzialną za jakość kształcenia czy proces oceniania w szczególności.

Praktycznych rozwiązań w tym zakresie jest wiele. Ich skuteczność zależy od konkretnego kontekstu, w którym dana uczelnia funkcjonuje. Nie ulega jednak wątpliwości, że ten aspekt realizacji procesu kształcenia jest krytyczny pod wieloma względami, co absolutnie determinuje konieczność ustanowienia skutecznych mechanizmów zapewnienia jakości podejmowanych działań.
Więcej na ten temat już wkrótce na Blogu praktyka jakości.

[1] C. Asante, R. Al-Mahrooqi, S. Abrar-ul-Hassan, The Effects of Three Teachers Variables on the Use of Motivational Strategies in EFL Instruction in Oman, TESOL Arabia Perspectives, Vol. 19, No. 1, January 2012, ss. 12-22.

3 komentarze

Filed under Perspektywa państwa, Perspektywa pracodawcy, Perspektywa uczelni

Tagged as , , , , ,

by | 7 września 2012 · 12:53

Czy pracownik naukowo-dydaktyczny jest (współ)odpowiedzialny za współczynnik zatrudnienia absolwentów uczelni?

Odpowiedź na pytanie zawarte w tytule artykułu może być paradoksalnie najmniej oczywista z punktu widzenia samego pracownika naukowo-dydaktycznego. Nauczyciel akademicki odpowiedzialny za zatrudnienie studenta? Czy to „niedorzeczna oczywistość”? „Niedorzeczna”, mając na uwadze kontekst, warunki pracy i świadomość tejże odpowiedzialności bezpośrednio wpływające na stopień utożsamiania się z jednym z najbardziej „oczywistych” docelowych efektów kształcenia studentów na pierwszym bądź drugim stopniu studiów.

Zgodnie z literą Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 5 października 2011 r. (Dz. U. Nr 243, poz. 1445) w sprawie warunków prowadzenia studiów na określonym kierunku i poziomie kształcenia, jednostka organizacyjna szkoły wyższej może prowadzić studia pierwszego stopnia lub studia drugiego stopnia, jeżeli, między innymi, „wdrożyła wewnętrzny system zapewniania jakości kształcenia, uwzględniający działania na rzecz doskonalenia programu kształcenia na prowadzonym kierunku studiów, od dnia rozpoczęcia kształcenia na danym kierunku studiów”[1].

Czyż uczelnia nie jest zobowiązana „dzisiaj” oferować programów kształcenia, które „jutro” będą miały wpływ na jakość życia jej absolwentów i jakość życia społeczeństwa w ogóle? Jest, i zgodnie z powyższym punktem cytowanego rozporządzenia powinna mierzyć efektywność realizowanych procesów.
Współczynnik zatrudnienia absolwentów uczelni jest bez wątpienia jednym z podstawowych wskaźników efektywności instytucjonalnej szkoły wyższej. To „walidator” skuteczności rozpoznania rynku i kształtowania profilu absolwenta odzwierciedlającego wymagania i potrzeby potencjalnych pracodawców. To wyznacznik jakości współpracy uczelni z otoczeniem w projektowaniu procesu kształcenia. To miernik jakości praktyk studenckich jak rownież efektywności funkcjonowania biura karier.
Te obszary mogą z powodzeniem posłużyć szkole wyższej w procesie planowania celów zarówno tych strategicznych, ale także operacyjnych. Skoro tak, bazując na zasadach zarządzania jakością (bo przecież system musi być wdrożony), należy domniemać, że „potrzeby klienta oraz cele przedsiębiorstwa są nierozłączne”[2]. Klient – student, zapewne nie ma na celu iść na zasiłek dla bezrobotnych, a preferowałby raczej „w miarę pewne” zatrudnienie na krótko przed albo zaraz po absolutorium.
Pracownicy naukowo-dydaktyczni – klienci wewnętrzni, też mają swoje potrzeby. Stopień motywacji do pracy, współuczestnictwa w procesie realizacji strategii uczelni będzie wprost proporcjonalny do stopnia spełnienia ich wymagań wobec pracodawcy. Oni chcą i mogą, a nawet powinni. Na ile jednak warunki pracy zachęcają do właśnie takiego podejścia?

Nie chodzi tu bynajmniej o regulacje prawne w „w zakresie lojalności” wobec aktualnego pracodawcy, którą „za zgodą rektora” można nadwyrężyć. W momencie stworzenia warunków pracy, spełnienia podstawowych wymagań, problem wieloetatowości nie istniałby. Po pierwsze, nikomu to by się nie opłacało, a po drugie każdy bez wyjątku na tym by skorzystał. Bez wątpienia temat jest na tyle kompleksowy, że znajdzie swoje rozwinięcie na stronach portalu Mea Universitas.

Reasumując, tak, pracownik naukowo-dydaktyczny szkoły wyższej jest odpowiedzialny za współczynnik zatrudnienia absolwentów. Jakie są jednak warunki rozbudzenia odpowiedzialności za ten istotny aspekt jakości funkcjonowania uczelni? Może należałoby opublikować warunki pracy nauczyciela akademickiego, aby możliwe były do spełnienia warunki prowadzenia studiów na określonym kierunku i poziomie kształcenia z kompleksowo wdrożonym systemem zapewnienia jakości na czele?!

[1] Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 5 października 2011 r. w sprawie warunków prowadzenia studiów na określonym kierunku i poziomie kształcenia (Dz. U. Nr 243, poz. 1445).
[2] Total Quality Management Master Plan, Department of Defense USA, Washington, August 1988, s. 1, [za:] R. Karaszewski, Zarządzanie jakością – koncepcje, metody i narzędzia stosowane przez liderów światowego biznesu, TNOiK „Dom Organizatora”, Toruń 2005, s. 137.

1 Comment

Filed under Perspektywa absolwenta, Perspektywa państwa, Perspektywa pracodawcy, Perspektywa uczelni

Tagged as , , , , , , , ,

by | 7 lipca 2012 · 10:49

Kogo pytać o ocenę jakości kształcenia na poziomie wyższym?

Skoro zgodnie z przyjętą definicją jakość kształcenia, to „(…) wielowymiarowa, wielopoziomowa i dynamiczna koncepcja, (…) której opis zależy między innymi od wymagań stawianych przez różne grupy interesów (…)”, to właśnie te grupy interesariuszy należy poprosić o jej ocenę. O ile akredytacja środowiskowa czy państwowa będzie oceną holistyczną (szczególnie akredytacja instytucjonalna), to badanie opinii pracowników, studentów, absolwentów bądź pracodawców będzie pomiarem cząstkowym – prezentującym wybraną perspektywę jakości.
Z pomiaru badania opinii pracowników dowiemy się na przykład o klimacie panującym w uczelni. Ten, mający wpływ na motywację pracowników (klientów wewnętrznych) w realizacji powierzonych im obowiązków, będzie w jakimś stopniu oddziaływał na satysfakcję studenta (klienta zewnętrznego). Nie ma bowiem usatysfakcjonowanego klienta zewnętrznego bez uprzedniego spełnienia wymagań klienta wewnętrznego.
Z kolei z informacji zwrotnej od pracodawców czy absolwentów szkoły wyższej może wynikać konieczność zmiany na poziomie treści programowych gdyż co najmniej jeden z wcześniej zamierzonych efektów kształcenia nie został w pełni osiągnięty.
Nie ulega wątpliwości, że kompleksowe podejście do oceny jakości kształcenia będzie uwzględniało harmonogram badań opinii nie tylko studentów (co przecież jest obowiązkiem ustawowym), ale przede wszystkim pracowników, absolwentów oraz pracodawców.

Możliwość komentowania Kogo pytać o ocenę jakości kształcenia na poziomie wyższym? została wyłączona

Filed under Perspektywa absolwenta, Perspektywa pracodawcy, Perspektywa studenta, Perspektywa uczelni

Tagged as , , , ,

by | 29 maja 2012 · 13:30

Co to jest akredytacja?

Akredytacja to uznanie przez jednostkę zewnętrzną kompetencji szkoły wyższej do prowadzenia studiów na określonym kierunku*. W przypadku uczelni polskich będzie to najczęściej tzw. komisja akredytacyjna, np. Polska Komisja Akredytacyjna (PKA) bądź jedna ze środowiskowych komisji akredytacyjnych, np. Uniwersytecka Komisja Akredytacyjna, Komisja Akredytacyjna Fundacji Promocji i Akredytacji Kierunków Ekonomicznych. W przypadku akredytacji państwowej (dokonywanej przez PKA) uznanie to będzie warunkować prowadzenie przez ocenioną szkołę wyższą określonego kierunku studiów, natomiast akredytacja środowiskowa może dany kierunek dodatkowo wyróżnić.

W Polsce powszechnie spotykaną jest tzw. akredytacja programowa, gdzie spełnienie wymagań akredytacyjnych odnosi się do kierunków studiów oferowanych przez uczelnie. Innym rodzajem akredytacji, na który warto zwrócić uwagę jest tzw. akredytacja instytucjonalna, gdzie procedurze akredytacyjnej poddaje się całe szkoły wyższe. Od 1 września 2011 roku PKA uzyskała prawo do dokonywania takiej oceny: „Komisja może dokonywać oceny działalności podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni (ocena instytucjonalna), w tym oceny jakości kształcenia na prowadzonych przez nią studiach trzeciego stopnia i studiach podyplomowych; ocenę instytucjonalną przeprowadza się w jednostce, w której wcześniej dokonano oceny programowej na większości prowadzonych przez nią kierunków studiów”**.

*Wosik D., Rola i miejsce akredytacji i certyfikacji w ocenie oraz doskonaleniu jakości kształcenia, „Nauka i szkolnictwo wyższe” nr 1/21/2003 –Szkolnictwo wyższe – kontrowersje i problemy, Centrum Badań Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego, Warszawa 2003;
**USTAWA z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).

Możliwość komentowania Co to jest akredytacja? została wyłączona

Filed under Perspektywa kandydata na studia, Perspektywa państwa, Perspektywa pracodawcy, Perspektywa rodzica, Perspektywa studenta, Perspektywa uczelni

by | 28 maja 2012 · 00:21

Akredytacja środowiskowa

To nie akredytacja Polskiej Komisji Akredytacyjnej (wcześniej Państwowej Komisji Akredytacyjnej) jest pierwotną na polskim rynku szkół wyższych. Szczególnego wymiaru w kontekście oddolnej i nieprzymusowej inicjatywy w zakresie zapewnienia i doskonalenia jakości kształcenia nabiera akredytacja środowiskowa.

Pierwsze kroki w kierunku utworzenia systemu akredytacyjnego w polskim szkolnictwie wyższym zostały podjęte przez Stowarzyszenie Edukacji Menedżerskiej „Forum” (SEM „Forum”). Inicjatywa ta zaowocowała podpisanym 4 lipca 1994 r. Porozumieniem Szkół Biznesu na rzecz Jakości Kształcenia, które stanowiło formalną podstawę do utworzenia pierwszego w Polsce środowiskowego systemu akredytacyjnego. Pierwotna wersja standardów jakości oraz zasad postępowania w ramach działalności akredytacyjnej SEM „Forum” dotyczyła dwóch programów kształcenia menedżerskiego (dwuletniego programu MBA oraz rocznego programu Studium Menedżerskiego).

Drugą inicjatywą oddolną związaną z wprowadzeniem systemu akredytacji w polskim szkolnictwie wyższym była powołana uchwałą Konferencji Rektorów Uczelni Medycznych (KRUM) z dnia 7 października 1997 r. Komisja Akredytacyjna Uczelni Medycznych (KAUM).

Dnia 18 października 1997 r. zawarto Porozumienie Uniwersytetów Polskich na rzecz Jakości Kształcenia. Na tej podstawie dnia 31 stycznia 1998 r. Konferencja Rektorów Uniwersytetów Polskich (KRUP) powołała Uniwersytecką Komisję Akredytacyjną (UKA). Podobnie jak w przypadku Porozumienia związanego kształceniem menedżerskim dotyczącego działalności Komisji Akredytacyjnej SEM „Forum”, również Porozumienie Uniwersytetów Polskich na rzecz Jakości Kształcenia jest organizacją pozarządową, grupującą uniwersytety zainteresowane zapewnieniem wysokiej jakości kształcenia.

W grudniu 2000 roku z inicjatywy pięciu państwowych uczelni ekonomicznych powołano do życia Fundację Promocji i Akredytacji Kierunków Ekonomicznych (FPiAKE).

Do celów działalności należą między innymi tworzenie i upowszechnianie wysokich standardów jakości kształcenia na poziomie wyższym w zakresie ekonomii i nauk o zarządzaniu oraz tworzenie wewnętrznych i zewnętrznych systemów zapewniania jakości kształcenia w zakresie ekonomii i nauk o zarządzaniu. Ciałem powołanym do realizacji wyżej wymienionych celów jest Komisja Akredytacyjna Fundacji.

Dnia 17 lutego 2001 r. decyzją Konferencji Rektorów Uczelni Technicznych (KRUT) powołano Komisję Akredytacyjną Uczelni Technicznych (KAUT). W styczniu 2002 roku powołano Komisję Akredytacyjną Uczelni Rolniczych (KAUR)… (ciąg dalszy nastąpi).

Możliwość komentowania Akredytacja środowiskowa została wyłączona

Filed under Perspektywa kandydata na studia, Perspektywa pracodawcy, Perspektywa rodzica, Perspektywa studenta, Perspektywa uczelni

by | 25 maja 2012 · 12:27

Polska Komisja Akredytacyjna

Z punktu widzenia uwarunkowań prawnych regulujących jakościowy aspekt działalności polskich szkół wyższych, szczególnego znaczenia nabiera funkcjonujący od początku 2002 roku system akredytacji państwowej (powszechnej). Warto podkreślić, że zanim doszło do zmiany wymagań prawnych w tym zakresie, wielokrotnie pojawiające się po 1990 roku inicjatywy ustawodawcze uwzględniały potrzebę ustanowienia mechanizmu oceny i zapewnienia jakości kształcenia pozwalającego zabezpieczyć minimalny poziom jakości oferowanych studiów.

Ostatecznie w dniu 20 lipca 2001 r. zmieniono ustawę o szkolnictwie wyższym, stwarzając jednocześnie ramy do wprowadzenia od dnia 1 stycznia 2002 r. jednolitego systemu akredytacji oraz oceny jakości kształcenia. Powołana do życia Państwowa Komisja Akredytacyjna (obecnie Polska Komisja Akredytacyjna) – (PKA) otrzymała specjalne uprawnienia do przeprowadzania kontroli jakości kształcenia.

PKA funkcjonująca w obecnym kształcie jest instytucją utworzoną na podstawie ustawy a dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz.1365, z późn. zm.). Do zadań statutowych PKA należy przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego opinii i wniosków dotyczących w szczególności:

  • oceny programowej, w tym kształcenia nauczycieli,
  • oceny instytucjonalnej, w tym jakości kształcenia na studiach trzeciego stopnia i studiach podyplomowych,
  • spełnienia, określonych w przepisach, warunków prowadzenia kształcenia,
  • przywrócenia zawieszonych uprawnień do prowadzenia studiów na określonym kierunku i poziomie kształcenia,
  • utworzenia uczelni,
  • przyznania jednostce organizacyjnej uczelni uprawnienia do prowadzenia kształcenia na danym kierunku studiów i określonym poziomie kształcenia, jeżeli kierunek ten dotyczy obszaru kształcenia i dziedzin nie odpowiadających uprawnieniom do nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego, posiadanych przez tę jednostkę,
  • utworzenia przez uczelnię zagraniczną uczelni lub filii z siedzibą na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

PKA nie wyklucza współpracy z organizacjami krajowymi i międzynarodowymi, których przedmiotem działania jest ocena jakości kształcenia lub akredytacja. Ocena dokonywana przez PKA jest obowiązkowa i stanowi „poprzeczkę minimum” – zestaw obowiązkowych wymagań, które musi spełniać szkoła wyższa, aby prowadzić studia na określonym kierunku. Od samego początku PKA działa w sposób usystematyzowany, corocznie ustalając listę kierunków studiów, które zostaną objęte analizą jakości kształcenia w danym roku. Niektóre z kierunków studiów można ocenić we wszystkich jednostkach organizacyjnych w skali całego kraju. Istnieją jednak kierunki studiów realizowane w ponad stu jednostkach i w takim przypadku PKA dzieli prace w pewnym sensie statystycznie, wybierając w pierwszym roku jednostki w różnych miejscach kraju, a resztę w roku następnym.

Możliwość komentowania Polska Komisja Akredytacyjna została wyłączona

Filed under Perspektywa kandydata na studia, Perspektywa pracodawcy, Perspektywa rodzica, Perspektywa studenta, Perspektywa uczelni

Tagged as , , , , , ,

by | · 12:09

Jaką uczelnię powinienem wybrać?


Najważniejsze to nie dać się nabić w butelkę.

Zanim podejmiesz ostateczną decyzję co do kolejnych lat Twojej edukacji – edukacji na poziomie wyższym – miej na uwadze, że to właśnie te lata odegrają kluczową rolę w kontekście Twojej kariery zawodowej a tym samym poziomu jakości Twojego życia i życia Twojej rodziny.
Sprawdź komu powierzasz swoją przyszłość, zadawaj pytania i stawiaj wymagania.

To między innymi od Ciebie zależy jakość szkolnictwa wyższego w naszym kraju. Pamiętaj, że nie ma kompromisów jeśli chodzi o jakość – zawsze należy się domagać najwyższej. To Ty decydujesz i masz prawo do pełnej, rzetelnej informacji zanim komuś powierzysz swoją przyszłość, swoje marzenia i wyimaginowany obraz siebie jako absolwenta z dyplomem licencjata bądź magistra tego jednego, jedynego kierunku studiów.

Jakie zadawać pytania, jeśli pytamy o jakość uczelni? Oto przykłady:

  1. Czy zostaliście Państwo ocenieni przez Polską Komisję Akredytacyjną? Jeśli tak, jaką ocenę Państwo uzyskaliście?
  2. Czy zapewniacie Państwo praktyki studenckie?
  3. Czy możliwe są wymiany studenckie za pośrednictwem Państwa uczelni, zarówno w kraju, jak i za granicą?
  4. Jakie oferujecie Państwo możliwości studiowania w językach obcych?
  5. Jakie są realne szanse zatrudnienia po ukończeniu tego kierunku? Jaki jest współczynnik zatrudnienia absolwentów tego kierunku?
  6. Czy funkcjonuje w Państwa uczelni biuro karier? Na czym z Państwa strony polega pomoc absolwentom w znalezieniu pracy?
  7. Jakie sygnały płynące z rynku pracy przemawiają za oferowaniem tego kierunku studiów?
  8. Czy oferowany przez Państwa program studiów na tym kierunku jest zgodny z takim samym kierunkiem oferowanym gdzie indziej w Europie bądź na świecie?
  9. Czy posiadacie Państwo jakiekolwiek „certyfikaty jakości” poza akredytacją Polskiej Komisji Akredytacyjnej, jak. np. akredytacja środowiskowa, certyfikat ISO 9001, nagroda jakości?
  10. Jak mógłbym skontaktować się z absolwentami oferowanego przez Państwa kierunku studiów?
  11. Jaki jest odsetek absolwentów oferowanego przez Państwa kierunku studiów zatrudnionych w obszarze ukończonej specjalności?

1 Comment

Filed under Perspektywa kandydata na studia, Perspektywa pracodawcy, Perspektywa rodzica, Perspektywa studenta

by | 5 marca 2011 · 09:09

Jakość kształcenia

„(…) jakość kształcenia w szkolnictwie wyższym należałoby zdefiniować jako wielowymiarową, wielopoziomową i dynamiczną koncepcję związaną ze sposobem funkcjonowania uczelni, zarówno w aspekcie przyjętej misji i założonych celów, jak i sprostania przyjętym jako obowiązujące wymaganiom systemowym, instytucjonalnym i programowym. Należy przy tym pamiętać, że opis jakości kształcenia będzie zależeć od:

  • wymagań stawianych przez różne grupy interesów (wymagania formułowane przez studentów, pracodawców, organy rządowe, środowisko akademickie, społeczeństwo itp.),
  • punktu odniesienia (elementy wejściowe wpływające na jakość kształcenia, procesy, elementy wyjściowe, misja, sformułowane cele itp.),
  • atrybutów i czynników charakteryzujących szkolnictwo wyższe w sensie globalnym, historycznej perspektywy rozwoju szkolnictwa wyższego*”.

    • Przyjęta definicja jakości kształcenia stanowi podstawę merytoryczną konstrukcji niniejszego portalu.

    *Vlãsceanu L., Grűnberg L., Pãrlea D., Quality assurance and accreditation: A glossary of Basic terms and definitions, Bucarest 2004, UNESCO-CEPES.

    Możliwość komentowania Jakość kształcenia została wyłączona

    Filed under Perspektywa kandydata na studia, Perspektywa państwa, Perspektywa pracodawcy, Perspektywa rodzica, Perspektywa studenta, Perspektywa uczelni

    Tagged as